ሁላችንም በአንድ ወቅት በድርጊታችን ወይም በድርጊታችን አፍረን ነበር። ማህበረሰብ እና ሥነ ምግባር ድርጊቶችዎን እና ድርጊቶችዎን በተለያዩ መንገዶች ብቁ ያደርጋቸዋል ፡፡ እስቲ የወይን ጠጅ ምን እንደ ሆነ እንመልከት ፡፡
በግልጽ እንደሚታየው ፣ “ኃጢአት” የሚለውን ፅንሰ-ሀሳብ የማያካትት አንድም ሃይማኖታዊ ስርዓት የለም-በጣም ጥንታዊ ፣ ጥንታዊ እምነቶች እንኳን በብዙ እገዳዎች የተለዩ ናቸው ፣ በምክንያታዊነት ሊብራሩ በማይችሉ “ጣዖቶች” ፡፡ ጣዖት ተጥሷል ፣ ኃጢአት ተፈጽሟል - እናም አንድ ሰው የእርሱን ጥፋት እስኪያምን እና የንጽህና ሥነ-ሥርዓታዊ ድርጊቶች በእሱ ላይ እስከሚከናወኑ ድረስ ገለልተኛ ይሆናል።
በእርግጥ ፣ ምናልባት ያለ እፍረት ስለ ማንኛቸውም ድርጊቶች ማውራት የሚችል መደበኛ ሰው የለም ፣ እያንዳንዱ ሰው ፣ በአንድ ወይም በሌላ ዲግሪ ፣ የጥፋተኝነት ስሜት እንዳለው ያሳያል። እዚህ አንድ ሰው ሌሎች ስለ እሱ መጥፎ ባህሪ ሲያውቁ እፍረትን በትክክል እንደሚመለከት ማየት ይችላሉ ፤ ጥፋተኛ ጥልቅ ፣ የግል ተሞክሮ ነው።
እንደ ደንቡ ፣ በዕለት ተዕለት ንቃተ-ህሊና ውስጥ የጥፋተኝነት ስሜት ፅንሰ-ሀሳብ አሉታዊ ትርጉም አለው-መወገድ ያለበት መጥፎ ፣ ራስን የማጥፋት ስሜት ነው ፡፡ ግን እሱ ነው? ደግሞም የጥፋተኝነት ስሜት የሚነሳው ከእንደዚህ ዓይነት ሰው ድርጊት ጋር ተያይዞ ነው ፣ እሱ ራሱ ራሱ መጥፎ እንደሆነ ከሚቆጥረው የእሴቶቹ ስርዓት ጋር የማይዛመድ ነው ፡፡ ከዚያ በኋላ የጥፋተኝነት ስሜት አደጋ ካልሆነ አንድ ሰው ሌላውን ከመጉዳት ፣ ከአመፅ ፣ ከስርቆት ምን ይከለክላል? ለተደረገው ነገር ማፈር (ምናልባትም ማንም ስለዚያ ነገር አያገኝም) ፣ ቅጣትን መፍራት አይደለም (አኃዛዊ መረጃዎች እንደሚሉት ከባድ ቅጣቶችን የወንጀል ደረጃን አይቀንሰውም) ፣ ግን የግል ሃላፊነት ለራስ ፣ ራስን መገደል እና ሚና የአስፈፃሚው አካል በጥፋተኝነት ስሜት ይጫወታል ፣ - ይህ ከሌሎች ጋር የሚዛመደውን የሰውን ባህሪ የሚቆጣጠር የእገዳ መርሆ ነው።
